تو به من نگاه کن و مرا اینگونه نبین..

مگر ميشود آدم يك چيزى را اينقدر عميق از خدا بخواهد و او استجابتش نكند..

تو به من نگاه کن و مرا اینگونه نبین.....

الهى بشنو.. من هم بنده ى توام..  

چو كشتى شكسته اى كه غرق مى شود..

به حال خويش، 

ناخدا مرا رها مكن..

چو رود جارى ام مگر تو مقصدم شوى

به دشت هاى ناكجا مرا رها مكن

مرا رها مكن چو برگ زرد كوچكى..

به زير پاى بادها..

مرا رها مكن..

مگير مهر خويش را ز باغ باغبان..

خداى من در اين هوا مرا رها مكن..

تو به من نگاه کن و مرا اینگونه نبین.....

مرا بازيچه خود ساخت چون موسى كه دريا را

فراموشش نخواهم كرد چون دريا كه موسى را

 

 

تو به من نگاه کن و مرا اینگونه نبین.....

‎از يك جايى به بعد اميد از دست ميرود.. مى رود مثلن يك جايى شبيه يك دره ى عميق مه آلوده.. وقتى لب دره ايستاده اى و دستاهات رنگ از دست دادن گرفته..  و كارى از دست كسى بر نمى آيد..  اميد از دست رفته را چى كسى مى تواند بازستاند.. وقتى لزومى براى اميدوارى آدم ها نميبينيد، دست كم ميتوانيد اميد  را از آنها نگيريد.. لطفن اميد را از هيچكس نگيريد.. نا اميدى آغاز خيلى چيزهاست..

تو به من نگاه کن و مرا اینگونه نبین.....

ميگفت:

" به قول بزرگى، تو كارى به  مقصد قطار نداشته باش. مقصد خودت از قطار پياده شو" 

ميگفت:

حالا به مقصدم رسيدم..

ايستگاه تنهايى..

تو به من نگاه کن و مرا اینگونه نبین.....

آه ازين ناپاييز.. آه ازين فصلى كه هيچ شبيه خودش نيست.. كه فقط اسمش پاييز درآمده.. نه سرمايى.. نه بارانى.. آه ازين ناپاييز.. من به اين  فصل  بى رمق سخت مشكوكم.. كه غريب مانده انگار.. و بى حوصله پشت پنجره نشسته و دماغش را چسبانده به شيشه.. كه دلش يك ليوان چاى داغ با هيچ كس را نمى خواهد.. اين ناپاييز سخت چسبيده به من.. ولى هنوز سر قولى كه داده است مانده.. اين پاييز و بارانش.. ميعادگاه ابدى من و يار.. من ولى از آمد و شد اين فصل ها مأيوسم..  "كه مى گويد مأيوس نباش؟!.. من اميدم را در يأس يافتم.. مهتابم را در شب.. و عشقم را در سال بد يافتم.. و هنگامى كه داشتم خاكستر مي شدم گر گرفتم تو به من نگاه کن و مرا اینگونه نبین.....